|
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود دختری نشسته بود تک و تنها توی موهاش عطر گل پیچیده بود آسمون نگاش میکرد به سرش دست نوازش می کشید دخترک دعا می کرد تیکه تیکه پارچه پیراهنش رو می پیچید دور درخت سیب پیر گره های رنگی پراز امید منو پیدا میکنی مرد قصه های من من از قلب گرم خانواده ای می آیم که درمحله ای قدیمی مسکن دارد، با جویهای آبی که در کوچه پس کوچه هایش خاطرات کودکی مرا سبز نگه می دارند. آه... این سرزمین دلبند من است که احاطه شده میان کوههای بلند. پشت کوهها به سمت خورشید جنگل است و در پس جنگل، دریای مازندران - آبی بی انتها. به سمت جنوب کویر نشسته است. وجود تب آلودش را وسیع گسترده است و نسیم سوزانش میچرخد و میپیچد ولالایی های گهواره من را تکرار می کند - تا ابدیت. دلم می خواهد در هوای آن بازار قدیمی نفس بکشم که یکروز سیل آنرا با خود برد. خاطرات من آنجا مدفونند - رنگ رفته، شسته، و نا پیدا... بارها آنجا راه رفته ام، با مادربزرگم، وقتی که دستهایش تنها پناه بودند. رد پایمان هنوز آنجاست، در زیر پای مردمی که همین لحظه از آنجا می گذرند در خاطرم بوی نان تازه با صدای دعای عصر می آمیزد که از امامزاده ای قدیمی می آ مد که پیرترین درخت چنار را داشت... و دستهایم برای کفترها دانه می پاشند و کفترها پرواز میکنند... پرررررررررر برای برگشتن به خانه حتی میتوانم راه بروم - راه میرفتم اگر آنجا بودم. دل من پر میکشد برای لمس کردن دیوارهای نمدار و ترک خورده باغهای بزرگ خیابانمان - پوشیده از پیچک. آن باغهای پراز یاس های بنفش، درختهای ارغوان، گلهای رز و درختچه گان گل مروارید وگلهای کوچک یاس. خانه ما آنجا بود که بوی گل یاس بنفش میپیچید در عطر زعفران، و دیوارهای ترک خورده تبدیل می شدند به سنگهای آبی بزرگی که در کوچک چوبی سفیدی را در بر میگرفتند. در خانه چهار خوابه ما اتاق نشیمن پر بود از مبلهای قرمز شرابی رنگ؛ جایی که پدرم برایم حافظ و مولوی می خواند. بخاری دیواری با دودکشی در دیواراتاق را گرم میکرد. زمستانها همیشه روی آن بخاری چند نارنج بود که از وسط نصف شده و درمیان یک حبه قند داشت تا شیره اش گلویمان را نرم کند وعطرش خانه مان را خوشبو. ترکیب ملایمی از بوی نفت و دود ونارنج در وسط حیاط یک حوض آبی رنگ بود و فواره ای که کار نمیکرد. بوی نمناک گلخانه تاریک و پر از گلدانهای خالی سفالی از زیر پله های ایوان تا دم حوض می آمد و ترس من از اینکه اگر نزدیک آب بروم مادر حوض مرا می کشد در آب.... بوی ترس بوی همان گلخانه بود گلدانهای بزرگ یاس و میز و صندلی های آهنی سفید تزئین ایوان بودند. مادربزرگم هرروز صبح گل های یاس را می چید وآنها را میریخت درکاسه بلوری که تا نیمه پر بود از آب. گاهی که بی تابی میکردم برای سرگرم کردنم گردنبندی از یاس درست میکرد، دم یک دانه گل را در وسط گل دیگر جای میداد و وقتی که رشته به اندازه کافی بلند می شد آنرا دورگردن نازکم حلقه میکرد. گاهی از گیلاس های حیاط گوشواره ای درست میکرد. سنگینی و سردی گیلاسهای آویخته به گوشم برای من معنای خوشبختی بود بعد از ظهرها روی پاهای مادربزرگم به خواب میرفتم. سرگیجه خفیف از تکانهای بالش وصدای گرم لالایی که گاه به گاه باد خنک پنکه در آن می پیچید و نازکی شمد مرا با خود می برد... لالالالا لالا گل فندق دخی رفته سر صندوق لالالالا گل پونه بابات رفته دلم خونه لالالالا لالا لالایی آن روزها دیگر قصه شدند ویاد مادربزرگم خاطره عطر یاس. آن دیوارها هم دیگر ترک ندارند سیل بازار را شست و برد امامزاده را نوسازی کردند و درخت پیر چنار هم مثل من دیگر آنجا نیست آنجا... میبینی؟ آن سرزمین من است، آنسوی اقیانوس خانه ام، پشت کویر باید از میان شن های داغ بگذرم و به سوی آب بروم باید برای رسیدن به آن خانه به سمت آفتاب بروم همه ماهی ها آرزوی آب آبی رنگ دریا رو دارن برای من اما آبی تنگ بلور دل تو از تموم آبی ها آبی تره اگه شب... نم نم نم نزنه اگه صبح پرنده ای... پر پر پر نزنه اگه عطر نفست، عطر تنت... دیگه مستم نکنه اگه دور از تو شدن دیگه خستم نکنه اگه مهتاب تو پنجره ام نیاد اگه یادت به سراغ من نیاد اگه مرد قصه هام پیر بشه وای اگه دیر بشه وای اگه گل نده یاس من آب بودم، زلال بر بکارت بی رنگم شراب پاشیده اند رنگدانه های عشق... بر روی کاغذی سفید در لابلای منفذ های کاغذ جای گرفته ام, نقش شده ام، حل شده ام آری، باز این منم مستانه آواز خوانده ام یک روز با نسیم آمدم مادر بزرگم رنگ عشق بود خانه اش رنگ شراب من سفید بودم زیبایی را به نماز ایستاده ام برهنگی چه صادقانه است من برهنه اواز خوانده ام بر سفیدی پرتمنای کاغذ، صورتی عاشقانه تن را نقش کرده ام آواز زندگی در سکوت زمان نغمه پرواز در بیکران آسمان آهنگ موج بر آرامش آب طرح زندگی را بر سکوت عمر، من عاشقانه خوانده ام برهنگی چه صادقانه است من برهنه آواز خوانده ام Scheherazade sat in the balcony, holding a cigarette in between her delicate fingers, listened to an old Italian love-song, looked at the sky and thought to herself:
No matter what, I'm not going to tell anymore stories.... I come from the heart of a family who lives in a welcoming house in an old parish, with water streams flowing in its small alleys, watering the trees to keep my childhood memories green -- forever. This is my beloved land, which is surrounded by high mountains. Beyond the mountains towards the sun is the forest and beyond the forest is the Caspian Sea; a never-ending blue. Towards the south sits the desert, spreading out its feverish solidness, so wide, with a burning breeze that turns and twists to repeat my cradle lullabies for eternity.
I want to breathe in the air of the old market that once got ruined by flood. My memories are buried there; washed out. I have walked there with my grandmother when her arms were the only shelter. Our footprints are still there, somewhere unseen, beneath the visible traces of the crowd who has just walked and passed there. The aroma of the warm, fresh baked bread blends with the holy sound of the evening prayer coming from the old shrine that had the oldest Plane tree. That is when I want my hands to pour millet for the pigeons; they fly toward me -- prrrrrrrrrrr... I die to hear that sound one more time. On the way back home, there is a waiting line for the cab. I can even walk; it won’t take more than 10 minutes to get home. I would have walked if I were there now. I long to touch the moist, cracked walls of the huge gardens in our street. Those gardens are full of lilacs, Judas trees, roses, pearl flowers, vine trees and jasmines. Our house was where the fragrant of the lilacs weaved in to the aroma of saffron and the cracked walls transformed to the big, blue stones of a wall surrounding a small, white, wooden door, waiting to welcome us home. Inside our four bedroom house, a kerosene heater with its curved smoke-stack connecting to the wall was in the corner of a large sitting area filled with comfortable, burgundy chairs where my father used to read Hafiz and Rumi’s poetry to me. In the winter time, on top of the hot heater there were always some sour oranges cut in half, each one holding a sugar cube in the middle to sooth our throats and to sweet-smelling the house. A large balcony faced our beautiful garden. In the middle of the garden, there was a small pool that had a fountain and some fish. Among our plants and trees I loved our purple lilacs the most. They smelled like heaven. A set of white chairs and large pots of Jasmine, which is called “Yaas” in Farsi, were the decorations on the balcony. My grandmother used to pick fresh Jasmines every morning and pour them in a crystal bowl, half filled with water to put on the breakfast table. She used to make a chain of Yaas, putting the stem of one flower into the center of another one. When the strand was long enough she would coil it around my thin neck into the most beautiful necklace I have ever seen. Then she would hang a couple of twin, red cherries from my ears to give me the sweetest earrings in the world, and that was the meaning of happiness to me. I used to go to sleep on my grandmother’s feet while she was singing me my favorite lullaby: Lalalala, Go to sleep my darling You are my white flower I won’t ever leave you I will sit beside your cradle forever. Don’t look for your dad Close your eyes Your dad is gone to the war He will come back as soon as you sleep. Close your big, brown eyes Close your eyes Lala lalalala lala. Those days are just memories now. My grandmother is gone; no jasmines. Even those walls don’t have cracks anymore. Flood has washed out the old market. The shrine is rebuilt and the old plane tree—like me—is not there anymore. I want to go back to my city, to my people. Our roots are tied to each other; we have something in common. Even with the beggar who is sitting on the ground with an artificial leg and a note to beg for money, in front of an empty bowl. The money I might not give away to feed him, but buy an ice cream for my daughter with, instead, so cruel; even then, we have something in common. There are no borders between our mentalities, even if I live across the borderline. There... that is my land, on the other side of the ocean, and my home, right behind the desert. I want to pass through the burning sands and go back towards the Sun. I want to go back to the shore that its soil I adore. I want to go back to Tehran. I am the breaker of the innocence. The very first seduction.
I wonder when would the innocence arise to lose its virginity if he never knew me. For a long time it was only me and him. He only watched me. I made him think. My skin shimmered under the happy rays of the sun. I danced and knew he watched me. There was only one question then; it was a simple world after all: To go for desire or To wait for a promise? One day he came closer. Mesmerized by the pink of my skin, he stared. I was still wet from the early morning rain... The drops of water, absorbing the light, sparkled through his innocent eyes.... I let him smell my fresh scent. He held me. Touched my skin... The aroma of the sweet juice of my being drove him insane. He did not want any promise anymore. Heaven was in his hands. Pleasure melted inside his mouth...... I seduced the first, innocent man on the earth. He fell in love. Thousands of years later.... I still remind the mankind of the very first sin-that I was. Life is not as simple as those days anymore. I am not the only one glowing. There is not only one man. Innocence is long gone. Portraits of me on the galleries' walls or drawn by the small hands of a five year old boy, the perfume is lost, but the muse inside narrates my story and his. Sculptures being me that cost a fortune, or the plastic ones at the Pottery Barn worth few dollars per bag, they are all me. First ones are innocent; the plastic ones are the real sin. The apple. |
Archives |