​در کوچه باغ های شمیران بزرگ شد. با عطر یاس بنفش و مزه گیلاس های حیاط و گل مروارید، زیبائی را بوئید و مزه کرد. زیبائی را پرستید. از همان کودکی میخواند. پدرش اهل موسیقی و شعر بود و نظرش معتبر. صدای خوب را میشناخت و با بسیاری از موسیقی دانان و شعرا کار میکرد و رفاقت داشت . و هم او بود که سپیده را برای تعلیم به کلاسهای موسیقی میبرد. از سپیده میخواست که بخواند و فقط بخواند. سپیده از نگاه و چشمهای تر دوستان پدرش می فهمید که دارد درست میخواند. در کوچه باغهای شمیران زن شد. عطر دیوارهای کاهگلی و صدای جویبارها و آواز قناریها در لایه های خاطراتش نقش بستند. آوازهای ردیف و نغمه های محلی شور، و شعر در منفذ های وجودش خانه کردند واز لابلای آنها عشق را شناخت و پرواز را. یکروز با درختان کوچه های سالهای زندگی اش خداحافظی کرد و رفت، اما هنوزهم که هنوز برای همان کوچه ها میخوا ند وعاشق خاطره گل یاس است و به دنبال خانه ای میگردد که بوی نارنج دهد